شب‌های عملیات در جبهه، تجلی شب‌های قدر بود

شب‌های «قدر» شب‌هایی هستند که باید آن‌ها را قدر دانست، نه آن‌که شب‌های دیگر ارزشی ندارند و درِ رحمت الهی، تنها در شب‌های قدر به‌روی مردم باز است؛ بلکه گویی در آن سه شب، خداوند متعال بندگان خود را دور همدیگر جمع ‌می‌کند تا آن‌ها را به بهانه‌ای ببخشد و در واقع به انسان‌ها بندگی بیاموزد.

چنانچه بخواهیم از لحاظ معرفتی به موضوع نگاه کنیم، می‌توانیم بگوییم که هر رویدادی می‌تواند امتداد داشته یاشد؛ بنابراین همان‌گونه که می‌گوییم «کلُ یومٍ عاشورا» یعنی هر روز، عاشوراست و باید فرهنگ عاشورا هر روز در جامعه اسلامی زنده باشد؛ می‌‌توانیم بگوییم که هر شب، شب قدر است؛ بدان معنا که درِ رحمت الهی هر شب به‌روی بندگانش باز است و فرهنگ بندگی در طول ایام سال در جامعه اسلامی جریان دارد.

هشت سال دفاع مقدس، هم امتداد عاشورا بود و هم مظهر بندگی خدا؛ به‌عبارتی رزمندگان اسلام «شیران روز و عابدان شب» بودند؛ همان‌گونه که امام خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) فرموده‌اند: «رزمندگان ما هم تدبیر داشتند، هم دلیری داشتند و هم فداکاری و عبادت. روز، به‌معنای واقعی کلمه، شیر غرّنده‌ میدان و شب، به‌معنای واقعی کلمه، زاهد و عابد و تضرّع‌کننده و عبادتگر بودند».

بی‌شک سنگرها و خاکریزهای به‌جای مانده از دوران حماسه و ایثار، شهادت می‌دهد که شب‌های عملیات‌ها، رزمندگان صحنه‌های شب‌های قدر را در جبهه‌ها نمایان می‌ساختند؛ شب‌هایی که سید شهیدان اهل قلم «سید مرتضی آوینی» درباره آن گفته است: «اگر شب قدر شبی باشد که تقدیر عالم در آن تعیین می‌گردد، همه شب‌های جبهه شب قدر است و از همین‌جاست که تاریخ آینده زمین تقدیر می‌شود؛ شب‌هایی که ملائکه خدا نازل می‌گردند و ارواح مجاهدان راه خدا را از معارجی که با نور فرش شده است، به معراج می‌برند».

بی‌شک حسینیه شهید همت در پادگان دوکوهه، شهادت می‌دهد که در دوران دفاع مقدس چه شیرانی شب‌ها در آن‌جا شبیه شب‌های قدر به تضرع و بندگی در برابر پروردگار خود می‌پرداختند تا جایی که دیگر نیمه‌های شب، جای خالی در آن حسینیه پیدا نمی‌شد و از آن مکان مقدس بود که رزمندگان خودسازی را آغاز کرده و پرونده اعمال خود را پاک می‌کردند و برات «شهادت» خود را از خدای خود می‌گرفتند.

بی‌شک حسینیه گردان تخریب در پادگان دوکوهه و گودال‌های اطراف آن، که رزمندگان آن را شبیه یک قبر حفر کرده و در آن به عبادت خدای خود می‌پرداختند، شهادت می‌دهد که چه شب‌هایی برای رزمندگان ما شب قدر بود. شب‌هایی که بنده‌ترین بندگان خدا، خود را به سلاح ایمان مسلح می‌کردند تا روزها در برابر خصم که تا دندان به سلاح‌های مادی مسلح بود، در یک جنگ نابرابر ایستادگی کنند.