واکنش «سردار سامرا» پس از شنیدن خبر رحلت امام خمینی (ره)

 

خانم مرادی روایت می‌کند:«غروب گرم خرداد ماه بود.از تلویزیون و رادیو خبر بیماری امام خمینی اعلام شد از مردم تقاضا شده بود تا حدامکان برای سلامتی و طول عمر امام دعا کنند. حاج حمید کنار رادیو نشسته بود و با دقت فرکانسی که اخبار امام را مرتب اطلاع می‌داد دنبال می‌کرد. مدام درحال نماز و دعا بود بنظرم آن لحظه هیچ چیز بجز سلامت امام راحل برایش ارزشی نداشت.

 

حاج حمید برای طول عمر امام که مردی مقتدر بودند و از هیچ کس و هیچ چیز بجز خدا ترس و واهمه‌ای نداشتند؛ به درگاه خدا سجده‌های طولانی می‌کرد.

 

حاج حمید شب تا صبح بیدار ماند و برخلاف همیشه که خیلی زود به رختخوابش می‌رفت، روی سجاده عبادتش، رادیو را هم روشن گذاشته بود. شب را با پریشانی وصف‌ناپذیر و عجز و لابه به خدای خودش صبح کرد تا اینکه از رادیوش درکمال ناباوری خبر رحلت مرد بزرگ متقی، شجاع و مقتدر اعلام شد. حاج حمید با دست به دفعات به سرش کوبید. تا آن موقع فقط در عزای سیدالشهداء (ع) اشک چشمانش را دیده بودیم اما بعد از شنیدن خبر رحلت امام اشک پهنای صورتش را گرفته بود و بر سرش می‌زد.لباس مشکی تنش کرد و به سمت مصلی حرکت کرد.

 

روزها از پس هم گذشتن اما عروج ملکوتی نفس مطمئنه امام به خدای خودش حتی لحظه‌ای بین حاج حمید و مرجع تقلیدش جدایی نینداخت و او همیشه به یادش بود وقتی اسم امام راحل از تلویزیون یا زبان کسی می‌شنید بلافاصله با تعصب و غیرت بی‌حد از اعماق قلبش می‌گفت:«رحمت‌الله علیه».

 

وقت‌هایی که برای زیارت به حرم مطهر امام خمینی رحمت‌الله علیه می‌رفتیم و می‌دید که اینهمه مسافر از سراسر ایران میایند و چادر می‌زنند و در آنجا روزهای متوالی ساکن می‌شوند می‌گفت:«ببینید عظمتی که خدا به امام خمینی رحمت‌الله علیه داده که حتی بعد از وفاتش هم به مردم علی‌الخصوص مردمان نیازمند خیرش می‌رسد و مردم بدون پرداخت حداقل هزینه می‌توانند اینجا هرچقدر که بخواهند اقامت کنند.»